فیلم و انیمیشن

نمایش و فیلم دو ابزار سودمند دیگرند که در واقع رونوشت پویا و تصویری داستان­ها به شمار می­آیند و به علّت بهره ­گیری از عناصر بیش­تر و درگیر­کردن جنبه ­های مختلف هوش بشری، آن چه را داستان در ما بر می­ انگیزد، بسیار برجسته­ تر می­سازند.این ابزارها در تمام شکل­های ممکن، اعم از فیلم­های آموزشی، تیزرهای تبلیغاتی، فیلم­های سینمایی و حتّی مجموعه­ های تلویزیونی، همواره قابلیت تأثیر­گذاری بر مخاطب را دارند، اگرچه همیشه هم هدف­های مثبت و سازنده­ای را دنبال نمی­کنند، ولی آن چه برای ما اهمّیّت دارد به کارگیری این ابزار به گونه­ای است که حاوی اندیشه­ های فلسفی باشد و هوشمندانه ما را به سوی پرسش­های خردمندانه و تفکر هدفمند هدایت کند. هر کدام از این دو می­تواند محرکی برای تأمل و کندوکاو باشد؛ چه نمایش که ایفای نقش و تجربۀ دست اول است، مانند یک ملاقات یا گواهی دادن دربارۀ یک تجربه و چه فیلم که در آن ما با انبوهی از شخصیت­ها و رویدادها مواجهیم که در آن­ها عقاید، موضوعات و توجیهات فلسفی به طور عینی تجسم می­یایند و ما می­توانیم برای شرح و برانگیختن تفکر فلسفی به آن­ها رجوع کنیم. به علاوه فیلم­ها دارای نکات فلسفی خاصی برای عرضه، حقیقت خاصی برای کشف و درک خاصی از وضعیت انسان هستند. آن­ها می­توانند به نحو ملموس مطالب فلسفی را بیان کنند؛ به ویژه فلسفه­ای که خود را در کلاف انتزاع و تعمیم گم کرده است و ارتباطی را با زندگی ملموس و عینی از یاد برده است. قابلیت فیلم به عنوان ابزاری آموزشی، امری روشن و بدیهی است و توجه به فرایند فیلم­سازی نکاتی را در خصوص این قابلیت روشن می­سازد. فابین در این باره می­نویسد­: «فیلم در واقع یک روش جدید تفکر است و زبانی زنده و پویا را الهام می­بخشد که با نیروی شدّت و تغییر سرعت و نور و .. ایفای نقش می­کند. فیلم­ها به جهان عرضه می­شوند، برای این که دیدگاهی را طرح کنند که فراتر از دید بیننده است. فیلم­ها در واقع یک مجموعه هستند که در آن «شدن» و «حرکت»، به جای «وجود» و نور به جای «عقل» نشسته است و با همراهی عناصری مانند زمان و مکان این مجموعه را شکل می­دهند تا بتوانند روش دیدن ما را تغییر بدهند. فیلم می­تواند فرایندی باشد برای این که در آن داوری، شعور و زیرکی به کار گرفته شود تا ما را در باز اندیشی تفکر درگیر کند. تصاویر یک فیلم با صدا همراه می­شوند و در زمان گسترش می­یابند و نتیجه این که یک تأثیر درونی بر بیننده می­گذارند و فرایندی شکل می­گیرد که همراه با جریانات دیگری پیش می­رود»­.